Κάθε φορά που πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο της πολυαγαπημένης Αλκυόνης Παπαδάκη με συνεπαίρνουν δεκάδες διαφορετικά συναισθήματα. Χαρά γιατί ξέρω ότι θα το απολαύσω από την αρχή έως το τέλος, αγωνία για την ιστορία που θα μου διηγηθεί, λύπη γιατί δε θα μπορέσω να το αφήσω από τα χέρια μου και το «ταξίδι» θα τελειώσει γρήγορα, ευγνωμοσύνη γιατί θα πάρω πολύτιμα μαθήματα ζωής και πολλά ακόμη…

Περίμενα με μεγάλη χαρά το νέο της βιβλίο και επιτέλους το έπιασα στα χέρια μου πριν λίγες ημέρες! «Το χαμόγελο του δράκου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Διόπτρα» είναι ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς…

Κι έτσι ξεκίνησε μια ακόμη συγκλονιστική «διαδρομή» με παρέα τη συγγραφέα που δε με έχει απογοητεύσει ποτέ.

Η Αλκυόνη Παπαδάκη έχει πένα που γράφει βαθιά μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου, είναι η καλύτερη «φίλη» για τις στιγμές που θέλω να περάσω με τον εαυτό μου γιατί « «Πάντα ένα μικρό κομματάκι λείπει από την ευτυχία. Έτσι, για να μην παίρνουν πολύ αέρα τα μυαλά των ανθρώπων».

Ό, τι και να πω είναι λίγο… Υποκλίνομαι στο ταλέντο της και την ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου προσφέρει… Ξέρω ότι βιάζομαι αλλά περιμένω με αγωνία το επόμενο βιβλίο!

«Το χαμόγελο του δράκου»

Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια. Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή… Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι. Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει. Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα… Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία. Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…

Σελ.: 336

Εκδόσεις: «Διόπτρα»