Πρόκειται για την νέα, ανέξοδη, και με συνοπτικές διαδικασίες μορφή γάμου ή για να ακριβολογώ για μια νομικά αναγνωρισμένη μορφή επίσημης ένωσης που τρόπον τινά υποκαθιστά τις ήδη υπάρχουσες μορφές γάμου ήτοι τον θρησκευτικό και πολιτικό και κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος έναντι των προηγούμενων. Ωστόσο σχεδόν δύο χρόνια πριν αποτελούσε προνόμιο ορισμένων, των ετερόφυλων ζευγαριών ενώ τον Δεκέμβριο του 2015 υπερψηφίστηκε το νομοσχέδιο για την επέκταση του και στα ομόφυλα ζευγάρια. Προς υπενθύμιση μερικών, το αρ.4παρ.1 του Συντάγματος ορίζει ότι <<Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου>> την ίδια στιγμή που τα ομόφυλα ζευγάρια δεν ενέπιπταν στον νόμο 3719/2008 που αφορά την σύναψη συμφώνου συμβίωσης. Ορισμένες ανθρώπινες σχέσεις φαίνεται δεν ήταν άξιες προστασίας από τον νόμο λες και δεν αφορούσαν ανθρώπους. Αυτή η διάκριση για πολλούς μάλλον δεν αποτελούσε ανισότητα! Εξακολουθώ να διαβάζω το ίδιο άρθρο και στην δεύτερη παράγραφο <<Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις>>. Ωστόσο ορισμένα άτομα λόγω γενετήσιου προσανατολισμού δεν είχαν καν το δικαίωμα να ρυθμίσουν τις περιουσιακές και κληρονομικές τους σχέσεις με το εν λόγω σύμφωνο. Είναι τα ίδια άτομα που στερούνται του δικαιώματος της ελεύθερης ανάπτυξης προσωπικότητας που ορίζει το αρ.5 του Συντάγματος. Αλλά πέραν και εκτός του πνεύματος της ισονομίας και ισοπολιτείας η Ελλάδα παρέμενε ένα σύγχρονο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό κράτος. Οι εν τοις τύποις όμως ανωτέρω χαρακτηρισμοί είχαν το κόστος τους τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά. Και πού το στηρίζω αυτό; Στην καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (υπόθεση Βαλλιανάτος και άλλοι κατά Ελλάδας) και στην παρεπόμενη υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης στους προσφεύγοντες για παραβίαση της απαγόρευσης των διακρίσεων (άρθρο 14 ΕΣΔΑ) σε συνδυασμό με το δικαίωμα σε οικογενειακή ζωή (άρθρο 8 ΕΣΔΑ) επειδή ο νόμος 3719/2008 έδινε τη δυνατότητα μόνο σε ζευγάρια διαφορετικού φύλου να συνάπτουν σύμφωνο συμβίωσης. Με άλλα λόγια όσα ευρωπαϊκά κράτη είχαν υιοθετήσει το εν λόγω σύμφωνο, εκτός της Ελλάδας και της Λιθουανίας, το είχαν εξ΄ αρχής επεκτείνει και στις σχέσεις ομοφυλοφίλων. Έμ δεν γίνεται από την μια να το «παίζουμε» Ευρωπαίοι υιοθετώντας ευρωπαϊκά πρότυπα και από την άλλη να κόβουμε και ράβουμε στα μέτρα μας ό, τι μας ενοχλεί εξελληνίζοντάς αυτά με αντί-ευρωπαϊκό τρόπο. Έλα όμως που στην Ελλάδα η σύγκλιση με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα σημαίνει ανυπακοή στις επιταγές της Εκκλησίας. Ποιος θα μου το έλεγε πως εκπρόσωποί της θα αντιδρούσαν τόσο μαζικά και σθεναρά στην αναγνώριση και νομιμοποίηση ενός δικαιώματος σημαντικής μερίδας ατόμων που σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω διάγουν ανήθικο βίο;! Δηλαδή είναι ανήθικο ο επί σειρά ετών σύντροφος να δικαιούται μέρος από την περιουσία του έτερου θανόντος συντρόφου στην οποία ενδεχομένως να συνέβαλε, ενώ είναι ηθικό οι συγγενείς που τα προηγούμενα χρόνια τον περιθωριοποίησαν θεωρώντας τον ανώμαλο ή διεστραμμένο να είναι αυτοί που αργότερα θα αξιώσουν μερίδιο στην κλήρονομιά του. Η Εκκλησία που κατά τα άλλα ενώνει με τα δεσμά του γάμου, παρεισφρύει εδώ για να αποτρέψει μια «ανήθικη» ένωση που κύριο σκοπό έχει την ρύθμιση των πάσης φύσεως περιουσιακών ζητημάτων. Φαίνεται το «αγαπάτε αλλήλους» δεν βρίσκει εφαρμογή στους γκέι διότι αυτοί είναι άνθρωποι ενός άλλου Θεού. Φαίνεται επίσης όμως ότι ούτε ο λόγος τους είναι θέσφατο ούτε το Δίκαιο τους εξουσιοδοτεί για να νομοθετούν. Έτσι λοιπόν η ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου από μέρους της Βουλής και η αντίστοιχη εφαρμογή του σχετικού νόμου συνέβαλε έστω και φαινομενικά στον εκσυγχρονισμό αυτής της χώρας. Έτσι λοιπόν ήδη από τις 25 Ιανουαρίου 2016, ημέρα πρώτης εφαρμογής του νόμου άρχισαν να υπογράφονται και τα πρώτα σύμφωνα συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, συμπολιτών μας που είδαν επιτέλους τους αγώνες τους να δικαιώνονται και τα αυτονόητα δικαιώματά τους να αποκτούν υπόσταση στην έννομη τάξη. Όσον αφορά δε τους ενοχλημένους, αυτοί ας διατηρήσουν την δική τους μορφή γάμου… αλά ελληνικά…
Θεοδώρα Γεωργίου, Δικηγόρος