Με πάνω από 86.000 πιστούς ακόλουθους, ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις και ένα ψευδώνυμο που έγινε διαδικτυακό alter ego, η Φυστίκι ΠουΚυλάει έρχεται να ταράξει – με τον πιο ευγενικό και λογοτεχνικό τρόπο – τα νερά της σύγχρονης ελληνικής γραφής.

Το βιβλίο της «Σταγόνες» (εκδ. Διόπτρα) είναι ένα βαθιά συγκινητικό αφήγημα για την απώλεια, τον πόνο, αλλά και τη δύναμη της ελπίδας. Ξεκίνησε ως τηλεοπτικό σενάριο και εξελίχθηκε σε μια ιστορία που κερδίζει αναγνώστες και προκαλεί συναισθηματικές εκρήξεις.

Σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη στη Σοφία Τσέπα,  μιλά για τη συγγραφή πίσω από την ανωνυμία, την ψυχική ανθεκτικότητα, τον δεσμό με το κοινό της και τη βαθιά προσωπική αλήθεια που διαπερνά κάθε της λέξη.

1.Το Σταγόνες ξεκίνησε αρχικά ως τηλεοπτικό σενάριο,πώς ήταν η μετάβαση από τον κόσμο της εικόνας στη λογοτεχνία;
– Πράγματι το πρώτο κεφάλαιο ήταν σε μορφή σεναρίου. Στην πορεία και αφού το συζήτησα με τη Γλυκερία Δημητροπούλου των εκδόσεων ΔΙΟΠΤΡΑ, είδαμε πως θα ταίριαζε καλύτερα να γίνειπρώτα βιβλίο. Και εφόσον εκδοθεί και δούμε πως ο κόσμος ανταποκρίνεται σε αυτό, να δούμε αν θα μπορούσε να γίνει και σενάριο, σε δεύτερο χρόνο.

2.Το βιβλίο περιστρέφεται γύρω από τον πόνο, την απώλεια και τη νέα αρχή. Υπάρχει κάποιο προσωπικό «σύννεφο σταγόνες» που σας ώθησε να γράψετε αυτή την ιστορία;
– Κάθε χαρακτήρας, κάθε ιστορία που εξελίσσεται έχει ψήγματα από μένα. «Σταγόνες» του μυαλού μου και στιγμιότυπα από προσωπικές εμπειρίες που έγιναν η βάση για να χτιστεί ο μικρόκοσμος του βιβλίου. Είναι μυθοπλασία μεν, «κεντημένη» όμως με νήματα της δικής μου ζωής και των ανθρώπων που αγαπώ και συναναστρέφομαι.

3.Οι σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας στο βιβλίο είναι πολυεπίπεδες. Ποιος χαρακτήρας σας συγκίνησε περισσότερο στην πορεία της συγγραφής;
– Η Εύη, Το κορίτσι της οικογένειας, η νεαρή έφηβη είναι η δική μου αχίλλειος πτέρνα. Την αγαπώ βαθιά. Τη γνωρίζω καλά. Υπήρξα αυτός ο άνθρωπος και γέννησα κιόλας έναν τέτοιο άνθρωπο. Είναι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, είναι η λαχτάρα και η ελπίδα μαζί.

4.Το βιβλίο παρουσιάζει τον ανθρώπινο πόνο ως κάτι που ενώ μας διαλύει, μπορεί και να μας ενώσει. Ήταν στόχος σας το μήνυμα της ελπίδας που αναφέρετε: «η ζωή αλλάζει, συλλέγουμε σταγόνες ελπίδας»;
– Δεν ήταν απλώς στόχος, νομίζω πως είναι γεγονός, είναι αναπόφευκτη ανθρώπινη εμπειρία. Επιβιώνουμε, αλλάζουμε, «κολυμπάμε», όπως λέει και ο Δημήτρης στην κόρη του κάποια στιγμή στο βιβλίο. Δεν νομίζω πως έχει επιλογή κανείς μας. Ας θυμόμαστε, τουλάχιστον, να αναπνέουμε…

5.Η περσόνα «Φυστίκι ΠουΚυλάει» γεννήθηκε σε φόρουμ πριν από είκοσι χρόνια και σήμερα έχει πάνω από 86.000 followers. Πώς εξελίχθηκε αυτή η διαδικτυακή ταυτότητα από τότε μέχρι σήμερα;
– Μέσω της αλληλεπίδρασης με τον κόσμο, αλλά και με την πορεία των χρόνων, δεν γίνεται να είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν στα τριάντα μου, η διαδικτυακή μου προσέγγιση (και όχι μόνο) αλλάζει, είμαι πλέον πιο προσεκτική, λιγότερο απόλυτη, πιο «μαλακή», από ό,τι ήμουν.

6.Η ίδια έχετε δηλώσει ότι «οι λέξεις μου είναι το πρόσωπό μου» κι ότι δεν αποκαλύπτετε το πραγματικό πρόσωπο. Σε ποιο βαθμό η ανωνυμία δίνει ελευθερία έκφρασης και ποιοι περιορισμοί επιβάλλονται;
– Δεν είναι απαραίτητη η φυσική μου παρουσία και η εικόνα μου, για να κάνω τη δουλειά μου. Μπορώ να δουλέψω με τα κείμενά μου, με τα βιβλία μου, με τα σόσιαλ μίντια, χωρίς να απαιτείται να παρουσιάζομαι εγώ η ίδια. Δεν είμαι πρωτοπόρα σε αυτό, πάρα πολλοί επαγγελματίες επιλέγουν να προβάλλουν περισσότερο τη δουλειά τους και λιγότερο την εικόνα τους, όταν αυτή δεν είναι απαραίτητη. Χωρίς να είναι καθόλου μεμπτό ασφαλώς για όσους εμφανίζονται κανονικά. Η έμφαση στον γραπτό μου λόγο όμως, για μένα, είναι ο τρόπος που έχω επιλέξει να δουλεύω και μου ταιριάζει περισσότερο.

7.Έχετε αναφέρει ότι οι αντιδράσεις για το βιβλίο είναι έντονες – κάποιοι αγαπούν, κάποιοι «βρίζουν» με αγάπη. Πώς διαχειρίζεστε αυτή τη διττή σχέση με το κοινό σας;
– Δεν με ενοχλεί καθόλου οποιαδήποτε έκφραση προέρχεται από άνθρωπο που διάβασε το βιβλίο μου και τον συγκίνησε, τον θύμωσε, τον έκανε να σκεφτεί, να γελάσει ή να ταυτιστεί. Είναι τιμή μου να μου στέλνουν τις σκέψεις τους και τον τρόπο που βίωσαν όσα διάβασαν.

8.Αποφεύγετε τις παρουσιάσεις βιβλίου – έχετε πει ότι «βαριέστε». Τι σας κάνει να βαριόσαστε στις παρουσιάσεις;
Ό,τι έχω να πω, το λέω με το βιβλίο μου. Δεν έχω να παρουσιάσω κάτι άλλο πέρα από όσα ήδη έγραψα στα βιβλία μου ή στη σελίδα μου. Ξοδεύω τόσο χρόνο να εξωτερικεύω όλα όσα σκέφτομαι, μέσω των λέξεών μου, που πραγματικά δεν έχω τίποτα να πω σε μια παρουσίαση βιβλίου, θα ήταν μία πολύ άβολη φάση για όλους μας νομίζω αν έκανα εγώ παρουσίαση, να μιλάω ΕΓΩ για το βιβλίο μου, δεν είμαστε όλοι για όλα, υπάρχουν σπουδαίοι άνθρωποι που μπορούν να κάνουν παρουσιάσεις, δεν είμαι μία από αυτούς.

9.Πέρα από τη συγγραφή, διαχειρίζεστε μεγάλο φόρτο στα socialmedia, κάτι που έχετε πει ότι «σας κατατρώει την ψυχή». Πώς φροντίζετε την ψυχική σας υγεία και τι συμβουλή θα δίνατε σε άλλους creators;
Πάω σε ειδικούς ψυχικής υγείας και ζητάω τη συνδρομή τους όταν η πίεση που δέχομαι και το άγχος μου χτυπάνε κόκκινο. Η συμβουλή που δίνω πάντα, όχι μόνο σε creators αλλά σε όλον τον κόσμο, είναι να δέχονται βοήθεια επαγγελματιών ψυχικής υγείας, γιατρών και ψυχολόγων για να μπορούν να αντιμετωπίζουν το στρες, είναι δύσκολοι καιροί και πρέπει να προστατεύουμε το μυαλό και την ψυχή μας όσο μπορούμε απέναντι στην τοξικότητα.

10.Υπάρχουν εκδοτικά σχέδια για το μέλλον ή θα προχωρήσεις τελικά σε σενάριο;
– Εκδοτικά σχέδια υπάρχουν πάντα, πάντα υπάρχει ένα νέο βιβλίο στα σκαριά. Ανεξάρτητα από αυτό, οι ΣΤΑΓΟΝΕΣ είναι σε διαδικασία συζήτησης για σεναριακή μορφή, σε συνεργασία πάντα με τον εκδοτικό μου οίκο. 

Περίληψη βιβλίου: