Πέρασαν οι όμορφες διακοπές μας στην Αμμουδιά. Μέσα σ’ αυτές τις όμορφες ημέρες έγινε κάτι που τις ασχήμυνε, αλλα ξέρω πώς με τον καιρό θα ξεχαστεί… Αναρωτηθήκατε ποτέ με ποιον τρόπο μπαίνω στη θάλασσα; Όχι;
Ο καθένας με τον δικό του τρόπο…
Άλλος περπατάει με σταθερό ρυθμό μέχρι να βαθύνει και μετά κολυμπάει…
Άλλος μπαίνει τρέχοντας πιτσιλώντας τους πάντες…
Άλλος πάνω σε σανίδα του σερφ…
Έγώ… μπουσουλώντας όπως τα μωρά!!!
Ακριβώς! Έτσι… αυτό γίνεται εδώ και κάτι χρόνια… Φέτος αυτή η προσπάθεια είχε αρνητικό αποτέλεσμα…
Πάτησα χαλικάκαια και μάτωσαν τα γόνατά μου… Ευτυχώς ένας Γερμανός τουρίστας τα είδε και τα φρόντισε με ένα ειδικό σπρέι…
Έμεινα στην ξαπλώστρα να χαζεύω το απαλό κύμα της θάλασσας…
Και να φανταστείτε στην άλλη μεριά της παραλίας υπάρχει το μηχάνημα για ΑμεΑ.
Όμως είναι αδύνατον να περπατήσει κανείς σε αυτό το ψευτοκατασκευασμένο διάδρομο που υπάρχει… Αν μπορούσα να περπατήσω εκεί πάνω θα είχα πάρει χρυσό μετάλλιο!
Όταν ρώτησα γιατί δεν έφεραν το μηχάνημα από τη μεριά μας, η απάντηση που πήρα ήταν: “Τα νερά είναι ρηχά”. Ρηχά θέλω! Στα βαιθμά πνίγομαι! Δεν ξέρω κολύμπι, γι’ αυτό κι έρχομαι εδώ!
Δεν τα λέω αυτά για να με λυπηθείτε…
Θέλω την επόμενη φορά που θα με αξιώσει ο Θεός να ξανάρθω στην παραλία σας, να βρεθεί μία λύση… Ζητάω πολλά;
Χρύσα Ντεμίρη