“Scripta manent”, τα γραπτά μένουν. . .ειδικά όταν είναι προσεκτικά φυλαγμένα.
Εκεί όπου χτυπάει. . .η καρδιά των πάντων ή μάλλον εκεί όπου δεν υπάρχει πια τίποτα.
Τίποτα που να μπορεί να χτυπήσει. Τίποτα που να μπορεί να θυμίσει.

Τίποτα που να μπορεί να μαρτυρήσει. . .πως η λογοτεχνία μπορεί να αποδειχτεί πολύ τρομακτική. Ακόμα και θανατηφόρα. . .
Η καρδιά: το πιο σημαντικό -κυριολεκτικά και συμβολικά- ανθρώπινο όργανο. Σύμβολο του έρωτα, της αγάπης, της στοργής. Εκφράζει την επιθυμία, το συναίσθημα, τη συγκίνηση. Ορίζει τη ζωή.
Η ραγισμένη καρδιά: σύμβολο της προδοσίας, της απάτης, της εγκατάλειψης. Εκφράζει τη μοναξιά, τη θλίψη, τη ματαίωση. Ορίζει τον θάνατο.

Τι μπορεί όμως να συμβολίζει μια καρδιά που δε βρίσκεται πια στη θέση της; Χωρίς ουδέποτε μάλιστα να έχει σταματήσει να χτυπά; Η Νόρα Δενδρινού και ο Νικόλας Παναγιωτίδης καλούνται αυτή τη φορά να καταδυθούν σε κόσμους σκοτεινούς και επικίνδυνους. Βυθίζονται εκεί όπου το ένστικτο της επιβίωσης γεννά τον φόνο. Όπου ο θάνατος σημαίνει ζωή. Όπου ο έρωτας γίνεται τρόμος και η αγάπη φυλακή. Όπου η κλασική λογοτεχνία συναντά την. . .παραλογοτεχνία.

Εκδόσεις: Ψυχογιός

Σελ: 424