Από την εποχή που οι άνθρωποι οργανώθηκαν και συγκροτήθηκαν σε Κοινωνικές ομάδες, προέκυψε η ανάγκη της δημιουργίας σχολείων .
Και τότε, που η γυναίκα χωρίς δικαιώματα ,δεν είχε στον ήλιο μοίρα, πρόβαλλε η αδιαμφισβήτητη μορφή της δασκάλας, η διαχρονική αρχόντισσα, για να μορφώσει τα παιδιά του κόσμου.
Και ήρθε, όχι αρωγός του αρσενικού αλλά με δικό της προορισμό για την εκπαίδευση.
Ασφαλώς το έργο της δασκάλας και του δασκάλου ήταν μια διαρκής παράλληλη πορεία. Αλλά αναφερθήκαμε ήδη στο δάσκαλο, στη μεγάλη εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του στις 13-4-2016.
Σήμερα τιμούμε τη δασκάλα και τη νηπιαγωγό.
Τη γυναίκα που έφτασε στα βουνά και στα λαγκάδια για να μάθει τα παιδιά γράμματα και να κάνει καλύτερο τον κόσμο, από τη δική της φύση, με δικό της ρόλο.
Και δίδαξε, παράλληλα με τα άλλα μαθήματα στα παιδιά, τα καλλιτεχνικά μαθήματα ,τη δημιουργία των εργοχείρων , την τέχνη του χορού στο μάθημα της ημερήσιας γύμνασης, την αξία της καλλιγραφίας, την ομορφιά στη ζωγραφική, την απόλαυση της μουσικής στο μάθημα της ωδικής,
Και τι άλλο από καλή τέχνη ήταν η ρυθμική γυμναστική και όλα τα παραπάνω;
Και με τί χαρά απολάμβαναν όλοι στο τέλος του σχολικού έτους τις εκθέσεις των καλλιτεχνημάτων των παιδιών και εκείνο το ανεπανάληπτο θέαμα των γυμναστικών επιδείξεων !
Αλλά στη λήξη του σχολικού έτους και σε όλο το φάσμα των εορτών το θέατρο ήταν επίσης τρόπος έκφρασης στο σχολείο.
Και έτσι, η κυρία της μικρής κοινωνίας διακήρυσσε πολιτισμό με όλες τις δυνάμεις της.
Και σιγά σιγά το έργο της δασκάλας αναγνωρίζεται ως μέγιστη προσφορά.
Και έρχεται η κοινωνία να ανταποδώσει αυτό που της χρωστάει με πρώτο εκφραστή τους μαθητές της.
Τα παιδιά θα ζωγραφίσουν τη δασκάλα τους ,βάζοντας όλη τη φαντασία τους για να της εκφράσουν τη μεγάλη αγάπη που κρύβουν στην καρδιά τους για εκείνη. Είναι έργα που μεγάλοι ζωγράφοι
τα αξιολογούν ως έργα τέχνης.
Αλλά και τα μικρά ποιήματα που της αφήνουν στην έδρα με αφιέρωμα από πάνω ως τίτλο ‘’για τη δασκάλα μου,, τι άλλο είναι από τέχνη;
Κι ύστερα οι καλλιτέχνες , έξω από το σχολείο ,θα την τιμήσουν κι αυτοί πολύ σύντομα.
Πορτρέτα για τη δασκάλα, και τραγούδια.
Θεατρικά έργα από τα βιβλία του Ν . Καζαντζάκη, του Γ. Βυζηινού,
Του Μεν. Λουντέμη, Χρήστου Χρηστοβασίλη, του Κ. Βάρναλη.
Εικαστικοί θα την υμνήσουν ακόμη με τα γλυπτά τους .
Εξαιρετικό σημείο αναφοράς είναι το ανάγλυφο με την ίδια και τους μαθητές της ,που φιλοτέχνησε ό δικός μας Θόδωρος Παπαγιάννης και βρίσκεται στη είσοδο της Ζωσιμαίας Παιδαγωγικής Ακαδημίας.
Γράφουν και θα μείνουν στην αιωνιότητα έργα σπουδαία για τη δασκάλα , την προσωπικότητα και το έργο της, αλλά και τους πόνους και τις αγωνίες της.
Ο Στρατής Μυριβήλης θα δώσει φως στη μορφή της με το έργο ‘’Η ΔΑΣΚΆΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ,, το 1933.
Το 1979 το έργο θα μεταφερθεί κινηματογραφικά στην οθόνη στην ΕΡΤ και τη δασκάλα θα ενσαρκώσει η Κάτια Δανδουλάκη.
Ενώ το 1969, ήδη θριάμβευσε στον κινηματογράφο σε σενάριο του Ντίνου Δημόπουλου το έργο ‘‘Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΞΑΝΘΑ ΜΑΛΛΙΑ.,,με πρωταγωνίστρια την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Από το 1906 ο Αλεξ. Παπαδιαμάντης είχε γράψει το ποίημα ‘’Η ΘΕΟΔΙΚΊΑ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ,,και το 1909 το ποίημα με τίτλο ‘’ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΤΑ ΜΑΓΙΑ,,
Σπουδαίο έργο επίσης είναι το βιβλίο του Κώστα Κρυστάλλη για τη δασκάλα. Και τόσα άλλα μπορούν να ειπωθούν για ύμνους που έγιναν για χάρη της.
Στην ουσία, το έργο της δασκάλας στα χρόνια μας , ήταν ως όλον
ένα ποίημα , ήταν ποιήτρια. Το έργο της δασκάλας φαντάζει μπροστά μας σαν ένα πίνακας εικαστικός που κεντούσε και φιλοτεχνούσε η ίδια σε όλο το διάβα της σταδιοδρομίας της. Και ήταν ζωγράφος. Το έργο της δασκάλας ήταν ένα γοητευτικό και εύηχο τραγούδι. Και έγινε διακριτικά φιλόμουση ,μουσικός , τραγουδίστρια.
Ήταν μια πραγματική δημιουργός !
Η δασκάλα ήταν για τις μικρές κοινωνίες της εποχής ένα έργο τέχνης η ίδια , στις τρυφερές πλάτες της οποίας ακούμπησαν τα παιδιά , και οι νεαρές μητέρες δηλαδή ο κόσμος όλος.
Και το άχθος αυτό προϋπέθετε την απουσία δικών της προβλημάτων, λες και δεν ήταν άνθρωπος … Και μια εξ ημών θα γράψει:
Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ
Άργησε η δασκάλα μας
Στο σχολειό να ‘ρθεί
Σήμερα. Πώς το’ παθε
Που είναι τυπική;
Κι όταν κάποτ’ έφθασε
Μπήκε γελαστή.
-Έλα Γιάννη, άργησα
Τράβα μου τα’ αυτί..
Και στον πίνακα έγειρε
Κάτι να μας γράψει,
Τα παιδιά να μην τη δουν
Που ήθελε να κλάψει.
-Κράτα εσύ δασκάλα μου
Μόνη το σταυρό,
Είμ’ εγώ μικρό παιδί
Πρέπει να χαρώ.
Το ποίημα είναι από το βιβλίο της που φέρει τον τίτλο
‘’ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΒΡΟΧΗ,, που εκδόθηκε το 1980.
Το θέμα ‘’Η δασκάλα στην τέχνη,, ανέπτυξε η κα Ελευθερία Τζιάλλα Μάντζιου
στις 8-5-2017, στην αίθουσα του Ξενοδοχείου GRAND SERAI,σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε για να τιμηθούν οι γυναίκες εκπαιδευτικοί που αφυπηρέρησαν από την Εκπαίδευση.